12 zasad psychologii pre- i perinatalnej - troska o ludzki potencjał... od samego początku życia.

Dzięki współpracy najznakomitszych terapeutów z obszaru psychologii pre- i perinatalnej (m. in. Wendy Anne MacCarty, PhD,  Mark Glenn, PhD) udało się stworzyć  12 zasad/wskazówek, które stanowią fundament nowego sposobu troszczenia się o nasze dzieci.

W poprzednim poście pisałam już czym zajmują się psychologia pre- i perinatalna oraz czym się od siebie różnią. W olbrzymim skrócie przypomnę tylko, że przedmiotem badań obu dziedzin jest próba zrozumienia najwcześniejszych ludzkich doświadczeń (od poczęcia przez cały pierwszy rok życia) z perspektywy samego dziecka oraz tego, w jaki sposób uruchamiają one nasze wzorce życiowe. Psychologia pre- i perinatalna dowodzi  silnego związku między tymi wczesnymi doświadczeniami a ich rolą w kształtowaniu się dzieci świetnie ugruntowanych w świecie, które później wyrastają na silnych, kochających dorosłych.

A oto i 12 zasad z omówieniem - zapraszam!

Jak wspomagać ludzki potencjał oraz optymalizować relacje od samego początku życia.

1. Okres pierwotny. 

Okres pierwotny w rozwoju człowieka to czas od poczęcia przez cały pierwszy rok życia  po narodzinach. To w tym okresie ustanawiane są najbardziej istotne fundamenty na każdym poziomie naszego istnienia: fizycznym, emocjonalnym, mentalnym i duchowym.

2.  Tworzenie się podstawowej matrycy.

Doświadczenia z tego pierwotnego okresu tworzą matrycę naszych najbardziej podstawowych sposobów postrzegania, struktur tego, w co wierzymy, sposobów, w jaki współistniejemy w świecie z innymi oraz samymi sobą. Te fundamentalne elementy są bezwarunkowe, można je zaobserwować u noworodka i dają początek różnym formom naszych późniejszych zachowań w całym życiu. Te  podstawowe bezwarunkowe wzorce głęboko kształtują  sposoby bycia w świecie wpływając na nasze dalsze życie  pozytywnie lub negatywnie. 

3. Kontinuum rozwoju.

Rozwój człowieka stanowi ciągłość od okresu życia prenatalnego do pourodzeniowego. Wzorce pourodzeniowe opierają się na wcześniejszych prenatalnych i okołoporodowych doświadczeniach.  Optymalne fundamenty dla rozwoju, siły i odporności, włączając rozwój mózgu, inteligencję emocjonalną i samoregulację zależą od optymalnych warunków zaistniałych w okresie jeszcze  przed poczęciem, w czasie ciąży i w trakcie porodu, jak i od całości doświadczeń z pierwszego roku życia. 

4. Umiejętności i możliwości.

Ludzkie istoty czują, postrzegają, są świadome i mają poczucie własnego Ja  już podczas tego bardzo wczesnego okresu pierwotnego. 

Jako ludzie jesteśmy nastawieni na ciągły wzrost. Ta wrodzona potrzeba kieruje i napędza nasz ludzki rozwój. Od samego początku życia dzieci postrzegają, komunikują się i uczą się na różne sposoby, włączając w to między innymi integrację mind-to-mind, umiejętności fizyczno-sensoryczne oraz energetyczne.

5. Relacja

Od samego początku rozwój człowieka następuje przez relacje. Związki oraz otaczające środowisko silnie wpływają na jakość i strukturę każdego aspektu rozwoju dziecka. Od początku swojego życia dziecko doświadcza i internalizuje doświadczenia i odczucia mamy.  Również relacja ojca/partnera z matką i dzieckiem jest integralną częścią procesu optymalizowania pierwotnych fundamentów dla dziecka. Wszelkie relacje i kontakty pomiędzy mamą, dzieckiem i tatą w tym pierwotnym okresie są niezwykle ważne. A zdrowe, pełne wsparcia i miłości relacje są niezbędne dla optymalizowania tych  pierwotnych fundamentów dla dziecka. 

6. Wrodzone potrzeby.

Wrodzone potrzeby bezpieczeństwa, przynależności, miłości i troski, poczucia bycia chcianym, cenionym oraz bycia postrzeganym jako odrębna, samodzielna istota są obecne od początku  życia. Zaspokajanie tych potrzeb i zapewnienie odpowiedniego środowiska wspiera optymalny rozwój dziecka. 

7. Komunikacja.

Dzieci komunikują się nieustannie i szukają połączenia. Reagowanie i odpowiadanie dziecku w sposób, który honoruje jego wieloaspektowe umiejętności komunikacji wspiera optymalny rozwój oraz poczucie bycia Całością (wholeness).

8. Wzajemne połączenie mamy z dzieckiem.

Szanowanie i optymalizowanie więzi między mamą i dzieckiem oraz ich wzajemnego połączenia podczas ciąży, porodu i okresu niemowlęcego jest priorytetem.

9. Tworzenie więzi.

Narodziny i tworzenie więzi to krytyczna część procesu rozwojowego dla mamy, dziecka i ojca/partnera. Proces ten odpowiada za tworzenie się podstawowych wzorców, które mają wpływ na całe nasze późniejsze życie.  Podczas porodu idealnie jest gdy mama czuje swoją moc decydowania, ale może też liczyć na wsparcie, a naturalny proces porodu rozwija się z minimalną interwencja i bez zakłócania połączenia oraz fizycznego kontaktu między mamą a dzieckiem. Jeśli natomiast rozdzielenie dziecka od mamy okaże się  konieczne, istotna jest ciągłość kontaktu i połączenie ojca z dzieckiem.

Dziecko najlepiej reaguje i rozwija się gdy komunikujemy się z nim bezpośrednio, gdy relacja z mamą jest niezakłócona i gdy proces narodzin wspiera zdolność dziecka  do zorientowania i zintegrowania zachodzącego ciągu wydarzeń. 

10. Rozwiązywanie problemów i leczenie.

Szukanie rozwiązań i leczenie przeszłych i obecnych konfliktów i problemów, które wpływają na jakość życia wszystkich członków rodziny jest rzeczą najwyższej wagi. Najlepiej zatroszczyć się o to  jeszcze przed zajściem w ciążę. Ze względu na wagę okresu pierwotnego, w razie potrzeby, zaleca się jak najwcześniejsze terapeutyczne wsparcie dla mamy, dziecka i ojca.

11. Ukryte wzorce. 

Kiedy pewne kwestie pozostają nierozwiązane lub gdy podczas poczęcia, ciąży, porodu lub pierwszego roku po narodzinach zaistnieją nieoptymalne warunki lub doświadczenia, wówczas tworzą się wzorce negatywnie wpływające na  dalsze życie.  Mogą one leżeć u podstaw późniejszych kłopotów ze zdrowiem i zachowaniem, problemów z samoregulacją, przywiązaniem, uczeniem się,  a także innych zaburzeń pojawiających się na przestrzeni życia.

12. Profesjonalne wsparcie.

Te wczesne wzorce negatywnie wpływające na nasze życie leżą poza naszą świadomością. Osoby zajmujące się zawodowo psychologią pre- i perinatalną potrafią te wzorce zidentyfikować i wesprzeć niemowlęta, dzieci, rodziców w leczeniu i zmianie tych pierwotnych wzorców na bardziej pozytywne. Jest to możliwe w każdym wieku. Gdy rodzice szukają rozwiązań i leczą swoje własne nierozwiązane problemy z okresu ciąży i porodu ich dziecka, dzieci zawsze na tym korzystają.